De laatste twee weken...

19 juni 2018 - Paramaribo, Suriname

Wow, wat zijn die laatste weken voorbij gevlogen. Ondanks dat ik al thuis ben, wil ik toch mijn blog op een goede manier afsluiten.

Nadat Syl en Joey weer richting Nederland waren, had ik geen tijd om uit te rusten, want die maandag ging ik samen met Sanne naar Gujaba. Hier lopen Sarana en Alindah stage. Gujaba is een dorpje in het binnenland. We moesten eerst een paar uur met een busje rijden naar Atjoni. Hier liggen allemaal bootjes die naar de dorpjes varen aan de rivier. Wij stapten met al onze spullen in een van de bootjes en vaarden in een uurtje naar Gujaba. Sanne en ik verbleven hier in het logeerhuis, een kamertje met een aantal bedden. Er was buiten een toilet en douche, heel erg simpel. Ik vond het heel erg bijzonder om hier te zijn. Ik vind het ook super knap dat Sarana en Alindah hier weken kunnen leven, want omg, wat waren dit heftige dagen.

De mensen hier leven zo anders dan in de stad. Ze hebben bijna niets. Ze wassen alles in de rivier; hun kleding, de afwas en zichzelf. De rivier is niet bepaald schoon als je het mij vraagt, maar voor hen is dit prima. Bizar. De dagen dat we hier waren hebben we de meiden geholpen met hun activiteiten. Zij organiseren iedere dag leuke spelletjes en activiteiten voor de kinderen uit het dorp. Deze keer gingen we armbandjes maken en basketballen. Het was vrij chaotisch omdat je niet met een vaste groep werkt, maar er steeds kinderen weggaan en bijkomen. Ondanks dat was het echt super leuk om te doen. Na het armbandjes maken gingen we basketballen, wat ook heel erg leuk was. Het is heel erg leerzaam en bijzonder om mee te maken. In het dorp maakten de meiden met iedere bewoner die we tegenkwamen een praatje, ook zo gek, want ze spreken geen Nederlands, dus ik liep achter ze aan lachte maar vriendelijk. Uiteindelijk wel een paar woordjes geleerd zodat ik de mensen ook kon begroeten. Eten hier was ook een geval apart. In de stad ga ik bijna altijd uit eten of ga ik iets lekkers halen, maar dat heb je daar natuurlijk niet. Dus we aten echt dingen puur om geen honger te hebben. De avonden waren best eng, omdat hier natuurlijk veel meer insecten en beesten zitten dan in de stad. Onderweg naar ons logeerhuis kwamen we bijvoorbeeld een slang tegen die in de boom hing, hier moesten we gezellig langs lopen. Ook bij het naar de wc gaan kwamen we een grote vriend tegen. Op de wc zat namelijk een enorme SPIN. Gelukkig waren er twee wc's en hoefde ik niet samen met de spin de wc te delen. Toen we woensdag weer richting de stad vertrokken was ik stiekem toch wel heel erg blij. Het binnenland is prachtig, maar ik zou zo nooit kunnen leven voor langere tijd, die drie dagen waren lang genoeg voor mij. 

Ook nu was er geen tijd voor uitrusten, want die vrijdag vertrokken Sanne en ik richting de Fredberg. Een tripje dat we al weken geleden hadden gepland, ik keek er heel erg naar uit, maar ook heel erg tegenop. De laatste keer dat ik een berg beklom was niet bepaald een feest. We moesten natuurlijk eerst weer 10000 uur in een busje zitten, dit was een echte Surinaamse bus, dus lekker plastic over de stoelen, dat is echt verschrikkelijk, zeker als het zo warm is. Eenmaal aangekomen bij het basiskamp werd ons verteld dat de groep waar we mee waren in tweeën zou worden gesplitst, de ene helft ging die dag nog de berg op, de andere helft morgen. Uiteindelijk zouden ik, Sanne, en nog 5 anderen morgen de berg pas op gaan, dus ik kon die dag nog heerlijk chillen in het basiskamp. In het basiskamp had je heerlijke bedden en een soort liaan ding waarmee je in het water kon slingeren. Dit wilde ik stiekem wel proberen, dus na lang twijfelen heb ik het gedaan. Ik kon er niet heel lang aanhangen, want mijn armen zijn net zo slap als spaghetti, maar het was een grappige ervaring. 's Avonds hebben we nog lekker bij het kampvuur gezeten. De dag erna moesten we ons klaarmaken, want we gingen rond 1 uur de berg op. We hadden een heel erg gezellig groepje, dus dat moest helemaal goed komen. Helaas was Fred niet mee met ons, omdat zijn vriendin (die op mijn stage werkt) net was bevallen van hun dochtertje. Dus we hadden twee andere gidsen. De klim naar de berg was zwaar maar ook wel leuk. Het bestond uit verschillende fases, fase 2 was het zwaarst, maar het is me gewoon gelukt!! Het enige probleem dat ik had was zweet. Mijn god. Ik heb deze vier maanden op plekken gezweet waarvan ik niet eens wist dat je daar kon zweten HAHAHAHAHAHA! Een meisje dat mee was zweette zelfs op haar knieën, hoe dan?! Eenmaal boven voelde ik me geweldig, ik had het gewoon weer gedaan! Op de berg sliepen we in hangmatten, je zou denken, een droom voor mij. Maar nee. De hangmatten waren gemaakt van een soort parachute stof en ze gingen bijna tegen elkaar aan. Dus ik heb de hele nacht niet geslapen en ik heb Sanne, die naast mij lag, ook wakker gehouden, omdat ik niet stil kon liggen. Het was wel een hele coole ervaring, 'slapen' op een berg. En dan 'wakker worden' met een prachtig uitzicht. Je hoort de jungle ontwaken, je ziet aapjes in de bomen, echt geweldig. 's Middags was het weer tijd om te vertrekken richting het basiskamp. Naar beneden vond ik veel leuker dan naar boven, omdat het veel minder vermoeiend is. Toen we bijna weer bij de bus was, viel Sanne en verzwikte keihard haar enkel, echt stom! Ze kon amper lopen. Gelukkig waren we al bijna weer bij de bus, maar prettig was het absoluut niet. Omdat we van de bus nog best een eind moesten lopen, mocht Sanne met een bootje, die vaarde naar het basiskamp, en ik mocht mee, jeeeeej! Dit was wel chill, want iedereen moest nog best een stukkie lopen en wij zaten heerlijk relaxed in een boot, nog even te genieten van de natuur om ons heen. In het basiskamp kregen we nog wat te eten, hadden we nog even tijd om te douchen en toen was het alweer tijd om terug te keren naar de stad. Dit was weer een trip om nooit meer te vergeten! Een van mijn hoogtepunten.

En toen brak mijn allerlaatste week aan in Suriname. Maandag, dinsdag en woensdag ben ik nog naar stage geweest. Het afscheid was moeilijk, vooral van mijn mentor. Ik heb veel van haar geleerd, veel gelachen en ik zal haar zeker missen. Donderdag, vrijdag en zaterdag waren dagen waarin ik de laatste souvenirs kocht, afscheid nam van alle lieve mensen om mij heen en nog heb genoten van het prachtige Suriname. Het souvenirs kopen was letterlijk en figuurlijk in het water gevallen, want ik wilde heel graag nog Surinaams Monoploy kopen. Dit wilde ik zaterdag nog even snel doen. Sanne en ik doken om kwart over 1 de taxi in, omdat de souvenirwinkel om 2 uur dicht zou gaan, NOT. Bleek half 2 te zijn. Dus toen we aankwamen was hij al dicht. Stiekem was dit alleen maar heel erg goed, want mijn koffers waren veel te zwaar. Ik heb zoveel kleding achtergelaten en gedoneerd aan het weeshuis waar Sanne stage loopt. Ook heb ik heel veel andere spulletjes achtergelaten. Uiteindelijk woog mijn koffer 23,3 kg. Dit was prima. Alleen handbagage werd een probleem, deze woog namelijk 14 kg, bij Esmay 16 kg en je mocht 12 kg. Gelukkig liet een hele lieve medewerker van het vliegveld ons toch doorlopen.

Het afscheid thuis was voor mij trouwens veel makkelijker dan ik had verwacht. Ik besefte gewoon niet dat ik echt weg zou gaan. Ik heb Sanne een hele dikke knuffel gegeven en ben samen met Esmay de taxi ingestapt. Gelukkig zie ik Sanne heel snel weer in Nederland, dat weet ik zeker! Op het vliegveld dook ik na de douane de eerste de beste souvenir winkel in en vroeg meteen of ze monopoly hadden. Het geluk zat me dit keer heel erg mee want ze hadden er nog maar 1!!! Gelukkig maar, want ik heb er nu ongeveer 15 euro voor betaald, op bol.com kost hij 40 euro. Daarna hebben Esmay en ik nog lekker op het vliegveld gegeten, beetje rondgelopen en nog wat dingetjes gekocht. De vlucht naar Nederland ging heel erg snel voorbij, we hadden een stoel vrij naast ons, dus we konden heel erg chill zitten. 

In Nederland dacht ik dat het geluk weer weg was, want bij het wachten op de koffers duurde het wel heel erg lang totdat mijn koffer kwam. Ik was even bang dat deze was achtergebleven in Suriname. Maar na een tijdje wachten kwam hij dan eindelijk voorbij op de band. Toen kwam het Hello Goodbye momentje. Dit verliep ook lekker soepel. Want ik kwam die schuifdeur uit en midden in de doorgang ging een meneer lekker stil staan, dus ik zag mijn ouders staan, maar ik kon er niet langs. Toppie. Uiteindelijk kon ik mijn lieve papa en mama in de armen sluiten en ze een dikke vette knuffel geven. Als verrassing stond opeens Oma Zus achter hen, zo lief!! Ik was blij dat ze er was. En toen stond ook Floor daar opeens! Ook zo leuk!!! Een topontvangst! Ook het ontvangst thuis was heel erg leuk, want alles was versierd met vlaggetjes, er hing een spandoek en in de deuropening stond Syl met Jet. We hebben mijn thuiskomst gevierd met champagne en heerlijke taart. 

En toen was deze reis opeens alweer voorbij. Ik ben inmiddels al een week thuis en begin langzaam weer een beetje te wennen. Ik zal Suriname nooooooit vergeten en ik kom er zeker weten nog eens terug! Ik wil iedereen die mijn blog heeft gelezen heel erg bedanken. Ik vond het super leuk om mijn avonturen met jullie te delen en ik hoop dat jullie ze met net zoveel plezier hebben gelezen. Ik keek altijd erg uit naar de reacties. Ik heb van meerdere mensen gehoord dat ik echt een boek moet gaan schrijven, dus ik heb mijn nieuwe ambitie gevonden, hahaha! Iedereen heel erg bedankt voor het lezen en wie weet tot snel! XXX

6 Reacties

  1. Kitty:
    19 juni 2018
    Weer een geweldige beleving Jessica, maar ook weer wel blij dat je weer thuis bent.
  2. Henriëtte:
    19 juni 2018
    tja, zo zie je... vorig jaar rond deze tijd waren jullie met de eerste plannen bezig en ondertussen ben je alweer even terug! Maar in betrekkelijk korte tijd toch zoooo veel beleefd, echt bijzonder. Leuk dat je dat binnenland nog hebt kunnen meemaken ter vergelijking met je eigen stageplek. Nu nog de verslaglegging voor je studie, dat dan eerst maar als 'boekwerk'?
    Tot kijk!
  3. José Snepvangers:
    19 juni 2018
    Ik vond het heel leuk je te kunnen volgen daar in dat verre Suriname. Goed dat je weer thuis bent, maar wat zul je het hier saai vinden! Sterkte!
  4. Papa Ed:
    19 juni 2018
    Nou meid ik ben blij dat je thuis bent en dat ik me nu weer zorgen kan maken als je uitgaat en om 4 uur nog niet thuis bent. Ik gun je van harte al deze bijzondere ervaringen en hoop voor jou dat je nog eens terug kan. Misschien gaan we dan wel mee. Ik ga je blog missen, maar je moet hier ook maar een blog gaan bijhouden in dit saaie Nederland. Kunnen wij blijven genieten. Papa Ed
  5. Ma:
    19 juni 2018
    Nou Jessica het was weer een mooie blog ik ga het ook een beetje missen maar weer blij dat je er weer bent. Geniet van je vakantie dat heb je verdiend mama lies
  6. Tante Mariet:
    20 juni 2018
    Heerlijk deze laatste blog uit Suriname. Toch weer fijn om je in Nederland te hebben. Net als je pa , vind ik dat je hier ook maar een blog moet gaan bijhouden. Want zelfs van saaie dingen weet jij , in je blog, wel iets leuk te maken. Nogmaals welkom thuis.......